Zofia Spychała była nauczycielką w Szkole Podstawowej nr 2 w Przysietnicy blisko dwadzieścia siedem  lat. Sumienność, rzetelność, obowiązkowość i poczucie odpowiedzialności za swoją pracę sprawiały, że była cenionym pracownikiem i wspaniałą koleżanką, na którą zawsze można było liczyć.  Trudno będzie nam zapomnieć jej  pogodną twarz, ujmujący uśmiech  i życzliwe spojrzenie dobrych, rozumnych  oczu, podobnie jak trudno uwierzyć, że odeszła od nas już na zawsze. Zawód nauczyciela był jej prawdziwą pasją, kochała to, co robiła i wkładała w swoją pracę wiele serca. Dzieci to doskonale wyczuwały. Zajmowała się najmłodszymi uczniami szkoły podstawowej, tak zwanym „nauczaniem początkowym”, co wymaga szczególnej cierpliwości, wrażliwości i wręcz matczynej troski. - Bardzo bałam się iść do zerówki, trzymałam mamę kurczowo za rękę i nie chciałam jej puścić, ale kiedy podeszła do nas nasza pani i zobaczyłam jej uśmiech, od razu przestałam się bać. Już wiedziałam, że będę codziennie pędzić do szkoły jak na skrzydłach. I nie pomyliłam się – wspomina jedna z uczennic pani Zofii Spychały. Życzliwość dla innych, niezwykła otwartość, pogoda ducha, zaraźliwy wręcz optymizm i głęboka wiara – wszystko to zostawiło głęboki ślad zarówno w sercach wychowanków, jak i tych, którzy mieli z nią kontakt na co dzień. Nawet wieloletnie zmaganie się z chorobą nie zmieniło jej osobowości, potrafiła mimo bólu i zbliżającej się śmierci myśleć o innych, zapominając o sobie.

- Jesteśmy tutaj, Twoi uczniowie, rodzice, koledzy i koleżanki z pracy, w tym kościele, aby prosić Dobrego Boga o łaskę zbawienia dla Twojej duszy – powiedziała pani dyrektor Zespołu Szkół w Przysietnicy w swoim wzruszającym przemówieniu przy trumnie śp. Zofii Spychały. -  Zosiu byłaś nieprzeciętną wychowawczynią, nauczycielem. Szczególnym Twoim darem był łatwy kontakt z uczniami. Zawsze starałaś się być osobą odpowiedzialną, energiczną, pomysłową. Jesteśmy dumni z tego, iż to w naszej szkole rozpoczęła się Twoja przygoda z nauczaniem dzieci. Pozostaniesz, Zosiu,  w naszej pamięci!

Odeszła od nas o wiele za wcześnie. Odeszła, ale ci, których wychowywała, kształtując na dobrych, mądrych i szlachetnych ludzi, żyją nadal i nigdy nie zapomną swojej wspaniałej Wychowawczyni.   Pozostawiła po sobie „to, co niezniszczalne”.

                                                                                                                             hb